Page 5 - na marszałkowskiej

Wywiad z panią Emilią Mendak

1. Proszę opowiedzieć kilka słów o sobie.

Mam dwoje dzieci, męża i dwa koty – obydwa przygarnięte

„z ulicy”. Zanim trafiłam do Poznania, wędrowałam trochę

po Polsce, rodzice często się przeprowadzali – ze względu na
specyfikę pracy mojego taty. W Poznaniu mieszkam

najdłużej, w tym roku mija 30 lat, więc mogę śmiało
powiedzieć, że to jest już moje miasto.

2. Jak zainteresowała się Pani ekonomią?

Związek „ ja i ekonomia” = „to skomplikowane” , mówiąc językiem Facebooka. To
był zupełny przypadek. Zamierzałam pójść na filologię rosyjską, ale rodzice postawili

stanowcze weto i miesiąc przed maturą zdecydowałam się zdawać do Szkoły Głównej
Planowania i Statystyki (dziś: Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie. Wyzwanie

było duże, ponieważ to jedna z najbardziej prestiżowych uczelni, czasu mało, na

szczęście fakt, że byłam w klasie matematycznej, ułatwił mi zdanie egzaminu
wstępnego (były takie!) z matematyki, a geografii nauczyłam się sama. Nie miałam

wówczas pojęcia, co to jest ekonomia i co będę robić po ukończeniu takiej uczelni.

3. Jak wspomina Pani czasy szkoły średniej?

Szkoła średnia to najpiękniejszy okres życia każdego człowieka i chociaż zaraz po
maturze, każdy najchętniej spaliłby wszystkie podręczniki i obiecuje sobie, że jego

noga w szkole nie postanie, to punkt widzenia zmienia się w miarę upływu czasu. To
normalne.

Inaczej patrzymy na szkołę i nauczycieli po 10 czy 20 latach, bardziej doceniamy ich
pracę i widzimy wpływ na nasze życie.

Ja też inaczej dzisiaj patrzę na swojego wychowawcę i swoich nauczycieli. Doceniam

to, czego nauczyli mnie swoim zaangażowaniem w pracę, zaangażowaniem
społecznym.

Czy byli tacy, których nie wspominam dobrze? Pewnie, że tak, ale oni też mnie czegoś
nauczyli – wiem, jakim nauczycielem nie chcę być.

Kontakty z moją klasą z LO utrzymuję do dzisiaj – każdego roku spędzamy wspólnie

weekend w urokliwym Kazimierzu Dolnym.